Komunikacja z pacjentem niedosłyszącym/głuchym w warunkach ZRM/SOR

Odrębności w komunikacji pomiędzy pacjentem pediatrycznym a personelem ZRM/SOR

W celu zachowania prawidłowej komunikacji personelu medycznego ZRM/SOR z pacjentem pediatrycznym należy wziąć pod uwagę różnice w komunikacji z dzieckiem kilkuletnim oraz nastolatkiem. W proces komunikacji z pacjentem pediatrycznym konieczne jest włączanie opiekunów dziecka (należy pamiętać jednak o sytuacjach szczególnych, takich jak przemoc fizyczna, psychiczna, jak i seksualna wobec pacjenta pediatrycznego).

Kilkuletni pacjent jest jednym z najbardziej wymagających pacjentów, zarówno jeśli chodzi o wykonywanie procedur ratunkowych, jak i sam proces komunikacji. Małe dzieci szybko się nudzą, ciężko więc im utrzymać pożądany przez personel ZRM/SOR poziom uwagi. Zmiana barwy głosu, używanie zdrobnień czy też inne formy przymilania się mogą nie odnieść rezultatu. Małe dzieci nie przepadają za jakimikolwiek kontaktami z pracownikami ochrony zdrowia, tym bardziej nie będą szczęśliwe w przypadku kontaktu z personelem ZRM/SOR. Fakt ten potęgować może doznany uraz, nagłe zachorowanie, ból, obecność dużej liczby obcych osób, nieznane środowisko itd. Ważnym aspektem komunikacji jest szczerość. Małoletniego pacjenta nie należy okłamywać. Dotyczy to głównie procedur medycznych, które będą dla niego nieprzyjemne (np. pobieranie wymazów w kierunku grypy/RSV/SARS-CoV-2) czy też bolesne (np. pobranie krwi do badań laboratoryjnych i analitycznych). Dziecko, które odczuje ból, w momencie gdy zapewniano je, że boleć nie będzie, doznaje traumy, która może mu także towarzyszyć w dorosłym życiu. Mały pacjent może stać się nieufny w przyszłych kontaktach z pracownikami ochrony zdrowia, tym samym utrudniając lub uniemożliwiając wykonanie jakichkolwiek świadczeń medycznych.