Kontrapulsacja wewnątrzaortalna IABP w transporcie międzyszpitalnym

Kontrapulsacja wewnątrzaortalna IABP - urządzenie do kontrapulsacji i jego zastosowanie

Urządzenie składa się z maszyny – mechanizmu sterującego i nadmuchiwanego polietylenowego balonu, który zostaje napompowany gazem (helem, argonem) i odsysany (fot. 1-3). Gazy te zostały wykorzystane dzięki swojej małej gęstości, która pozwala na szybkie wypełnianie (inflacja) i opróżnianie (deflacja) przestrzeni. Zastosowanie helu zmniejsza ryzyko zatoru gazowego w razie pęknięcia balonu.

Zabieg zakładania cewnika IABP (kontrapulsacja wewnątrzaortalna) wykonywany jest najczęściej w znieczuleniu miejscowym. Właściwa część – balon wewnątrzaortalny – wprowadzany jest metodą Seldingera, przezskórnie, najczęściej przez tętnicę udową, a następnie jest wsuwany w górę, aż osiągnie aortę zstępującą. Alternatywą dla metody Seldingera jest technika chirurgiczna z wypreparowaniem tętnicy udowej lub, w przypadku dalszych trudności, nakłucie metodą Seldingera tętnicy podobojczykowej, pachowej lub bezpośrednie założenie balonu do aorty wstępującej albo łuku aorty (tylko w sytuacjach śródoperacyjnych). Układ jest mocowany szwem chirurgicznym do skóry w celu jego stabilizacji.
Prawidłowe położenie balonu można zidentyfikować za pomocą znacznika umieszczonego na końcu cewnika widocznego na zdjęciu RTG. Znacznik ten powinien sięgać dystalnie od odejścia tętnicy podobojczykowej lewej. Położenie można również skontrolować za pomocą echokardiografii przezprzełykowej lub fluoroskopii. Objętość balonu dobierana jest względem wzrostu pacjenta:

• objętość 50 ml u chorych o wzroście ponad 182 cm,