Markery biochemiczne przydatne w diagnostyce uszkodzenia i martwicy mięśnia sercowego

Rozpoznanie martwicy mięśnia sercowego, a co za tym idzie – chorób takich jak ostry zawał mięśnia sercowego, stało się domeną biochemicznych narzędzi diagnostycznych. Jednakże potencjał możliwości laboratoryjnych jest znacznie ograniczony przez potrzebę oferowania testów wysokiej czułości i specyficzności. Idealny wskaźnik martwicy miokardium powinien występować w kardiomiocycie w wysokim stężeniu. Zapewni to wysoką czułość testu. Jego specyfiką są jego przynależność do mięśnia sercowego oraz fakt niewystępowania w innych tkankach. Wykorzystywanie testów diagnostycznych do interpretacji i określania ryzyka wieńcowego w codziennej praktyce klinicysty wymaga dużego doświadczenia. Bardzo ważne jest podążanie za nowymi możliwościami diagnostycznymi i aktualizowanie swojej wiedzy.

Słowa kluczowe

czułość, marker biochemiczny, miokardium, kardiomiocyt, swoistość, zawał

Powszechnie stosowanym markerem uszkodzenia miokardium jest mioglobina, a także te najczęściej wykorzystywane w rutynowej diagnostyce laboratoryjnej: izoenzym sercowy kinazy kreatynowej (CK-MB, ang. creatine kinase isoenzyme MB), jak również troponiny sercowe T i I. Istnieją również mniej popularne markery sercowe, takie jak: sercowe białko wiążące kwasy tłuszczowe (ang. heart-type fatty acid-binding protein, h-FABP) i izoenzym fosforylazy glikogenowej (ang. glycogen phosphorylase isoenzyme, GP-BB), które również spełniają ważną rolę w diagnostyce zawału (1-3). Wspomniane wyżej wskaźniki martwicy pojawiają się w krwiobiegu w różnym czasie i różnym stężeniu, co jest niezwykle istotne we współczesnej kardiologii (4). Dlatego też za cel niniejszej pracy przyjęto omówienie markerów kardiologicznych stosowanych powszechnie w medycynie laboratoryjnej. Dla klinicysty niezwykle ważna jest zarówno kinetyka uwalniania biomarkeru, jak i czas jego eliminacji z ustroju. Na podstawie wielkości stężenia badanego parametru można określić stopień uszkodzenia kardiomiocytów (2, 5).