Misje medyczne, czyli rób, co potrafisz, by ratować ludzkie życie

A to był ich sprzęt czy sprzęt, który był dostarczany w ramach projektu? 

Myślę, że butle z tlenem były ich. Natomiast kwestia sprzętu do elektrokoagulacji, respiratora czy innych narzędzi była ustalana z misją medyczną i wszystko było kupowane wcześniej. Czasem na takich misjach bywają zakupy nie do końca przemyślane, bo moim zdaniem, gdy kupuje się sprzęt do takiego miejsca, nie można kupić nie wiadomo czego. Po pierwsze − nie będzie miał kto tego naprawić, gdy się zepsuje. Po drugie − nie może to być też sprzęt, który nie ma baterii, bo tam są bardzo często przerwy w dostarczaniu prądu. Zdarzało mi się operować przy latarce z komórki czy przy latarce czołówce. Nie można więc zaopatrywać się w sprzęt, który potrzebuje prądu, bo go nie użyjesz. Kolejną rzeczą jest kwestia sterylizacji. W Birmie mają tradycyjne parowe autoklawy, a częściowo sprzęt, który został zakupiony, nie nadawał się do takiej sterylizacji, bo zostałaby z niego zbita kulka plastiku. Ważne jest odpowiednie przygotowanie do takiego wyjazdu, trzeba wiedzieć, co kupić i co z tym dalej robić. 

Orientujesz się, jak ogólnie wygląda tam ochrona zdrowia? Czy ludzie muszą płacić?

Za wszystko się płaci, nie ma żadnego systemu ubezpieczeń.

A pomoc doraźna, coś na zasadzie pogotowia ratunkowego? 

Widziałam dwa samochody, które były oklejone nalepkami ambulance, ale stały sobie i nie zauważyłam ani razu, żeby ich silniki były włączone. Wielu ludzi unika szpitali i woli leczyć się u znachorów. Choć leczyć się, to zbyt dużo powiedziane. Panuje tam przez to wiele zakażeń, nawet nie HIV, a WZW B czy WZW C. Znachor, do którego udają się chorzy, to najczęściej osoba, która prowadzi rodzinny sklepik, a w kącie tego sklepiku leży skrzyneczka z narzędziami i pojemnik z ciepłą wodą. Pacjent przychodzi, znachor przetnie, potnie, opłucze narzędzia ciepłą wodą i może już przyjąć następnego chorego.