Misje medyczne – oswoić nieznane

Skąd pomysł na udział w zagranicznych misjach medycznych? To przecież wiele miesięcy z dala od rodziny, nie mówiąc już o ogromnym niebezpieczeństwie… Jaka była Twoja główna motywacja?

Jak
mawiają, życie może być albo śmiałą przygodą, albo niczym w ogóle. Moimi
głównymi motywacjami były poszukiwanie swojego miejsca na świecie,
swojej drogi, odpowiedź na pytanie, kim jestem. Pewnie też potrzeba
wrażeń, sprawdzenia się, sprostania niecodziennym wyzwaniom, stawienie
czoła nieznanemu i nieustanne podnoszenie sobie poprzeczki.

Jakie predyspozycje trzeba mieć do tego, by brać udział w misjach medycznych?

Odpowiedź na to pytanie nie jest prosta. Próbowałem na nie odpowiedzieć m.in. w ramach swojego doktoratu, gdzie badałem kompetencje społeczne personelu medycznego realizującego misje pomocy międzynarodowej. Na razie mam własne spostrzeżenia wynikające z obserwacji i doświadczeń. Trzeba mieć przede wszystkim „otwartą głowę”, gotowość ciągłego uczenia się i doświadczenia nowych rzeczy. Przede wszystkim też trzeba wykazać się umiejętnością odnajdowania się w nowych, często nietypowych sytuacjach. Niezbędna jest także zdolność dobrego funkcjonowania w grupie, w często bardzo niekomfortowych okolicznościach zewnętrznych, nie mówiąc już o ciągłym stresie. Ale nade wszystko trzeba mieć poczucie misji w tym, co się robi i to postawiłbym jako pierwszy warunek.

Nie ma jednak co ukrywać, że pomaganie najczęściej jest jedynie bardziej wyrafinowaną odmianą egoizmu. Pomagamy, bo chcemy, aby inni nas cenili albo czujemy się dobrze sami ze sobą, pomagając innym. W każdym razie coś nam to daje. Prawdziwy altruizm jest bardzo rzadki.