Modyfikacje algorytmu podstawowych zabiegów resuscytacyjnych (BLS) w latach 2000-2021 na podstawie wytycznych Europejskiej Rady Resuscytacji

Cel pracy

Celem pracy było przedstawienie modyfikacji algorytmu podstawowych zabiegów resuscytacyjnych w latach 2000-2021 w oparciu o analizę wydanych dotychczas wytycznych Europejskiej Rady Resuscytacji.

Omówienie

Analiza pięciu wydań Wytycznych resuscytacji krążeniowo-oddechowej pokazała zmiany, jakie nastąpiły w poszczególnych sekwencjach postępowania ratunkowego od pierwszego wydania w 2000 r. po ostatnie wydanie w 2021 r.

W 2000 roku, aby uciskać klatkę piersiową należało zlokalizować u poszkodowanego łuk żebrowy, a następnie wyznaczyć środek dolnej połowy mostka (6). Schemat BLS opierał się na ocenie oznak zachowanego krążenia – kaszlu i innych odruchów poszkodowanego. W wytycznych z 2000 r. opublikowano zalecenie, żeby sprawdzanie tętna zaliczyć do czynności wykonywanych wyłącznie przez personel medyczny. Wydaje się to być jak najbardziej celowe, zważywszy na to, że potencjalny świadek zdarzenia mógłby mieć trudności w zlokalizowaniu prawidłowych miejsc pomiaru tętna. Ta zmiana została utrzymana do dzisiaj.

W porównaniu do 2021 r. różnice występowały również w liczbie uciśnięć klatki piersiowej. W 2000 roku, u dorosłych, sekwencja uciśnięć klatki piersiowej do oddechów ratowniczych wynosiła 15:2. U dzieci poniżej 1. r.ż. stosowano sekwencję 5:1, a u dzieci między 1. a 8. rokiem życia wyłącznie 15:2. Przed rozpoczęciem RKO należało wykonać pierwsze 2 skuteczne oddechy. Uciskanie klatki piersiowej u dzieci należało wykonywać na głębokość ½ klatki piersiowej.

Podczas wykonywania oddechów ratowniczych wytyczne zalecały wdmuchiwanie powietrza do ust dorosłego poszkodowanego 2 sekundy, u dzieci od 1-1,5 sekundy. AED używano tylko u osób powyżej 8. r.ż. Poniżej 8. r.ż. AED stosowano tylko do analizy pracy serca (6, 7).