Nie tylko STEMI to zawał. Ekwiwalenty niedokrwienia mięśnia sercowego w praktyce personelu ratowniczego

Kryteria Sgarbossy

Rozpoznanie zawału serca na podstawie obrazu elektrokardiograficznego u pacjentów z blokiem lewej odnogi pęczka Hisa lub z rytmem komorowym może być trudne. Amerykańska kardiolog Elena B. Sgarbossa w 1996 r. opracowała kryteria elektrokardiograficzne ułatwiające diagnozowanie zawału mięśnia sercowego w przebiegu LBBB. Zastosowanie tych kryteriów może pomóc w identyfikacji i właściwej kwalifikacji pacjentów z ostrym zawałem mięśnia sercowego do leczenia inwazyjnego.

Zgodnie z przyjętymi kryteriami Sgarbossy zawał mięśnia sercowego w przypadku LBBB należy podejrzewać, gdy w zapisie 12-odprowadzeniowego EKG występują (16):

1. obniżenie odcinka ST o ≥ 1 mm w odprowadzeniach V2, V3 lub V4 (3 punkty);
2. uniesienie odcinka ST o ≥ 1 mm w odprowadzeniach z dodatnim wychyleniem zespołu QRS (5 punktów);
3. uniesienie odcinka ST o ≥ 5 mm w odprowadzeniach z ujemnym wychyleniem QRS (2 punkty).

Oryginalne kryteria Sgarbossy cechują się wysoką swoistością (około 90%), ale niską czułością. Stephen Smith w 2012 r. zaproponował modyfikację trzeciego kryterium Sgarbossy i zastąpienie bezwzględnego pomiaru uniesienia odcinka ST (≥ 5 mm) stosunkiem ST/S mniejszym niż -0,25. Modyfikacja ta znacznie poprawiła czułość kryteriów oraz skuteczność diagnostyczną w rozpoznawaniu zawału mięśnia sercowego. Zmodyfikowane kryteria Sgarbossy są obecnie rekomendowane w praktyce klinicznej (17).

Zmodyfikowane kryteria Sgarbossy (przez Smitha):

1. uniesienie odcinka ST ≥ 1 mm w odprowadzeniach z dodatnim wychyleniem zespołu QRS;