Oparzenie elektryczne w praktyce ratownika medycznego

Obrażenia spowodowane działaniem prądu elektrycznego na organizm dotyczą nie tylko strefy skóry i tkanek, ale również narządów wewnętrznych czy poszczególnych części mózgu poszkodowanego. Rozległość obrażeń zależy od czynników takich jak: czas trwania kontaktu poszkodowanego z prądem elektrycznym, jego rodzaj oraz napięcie i natężenie. Ważne jest także miejsce kontaktu ciała poszkodowanego z prądem i w efekcie także droga jego przewodzenia przez ciało. Klasyfikacja obrażeń spowodowanych działaniem prądu elektrycznego może zostać rozważona pod względem dwóch grup: oparzenia ciała lub uszkodzenia wzroku łukiem elektrycznym, który emituje bardzo wysoką temperaturę i jaskrawą barwę, oraz oparzenia ciała po dotknięciu rozgrzanych elementów lub pożarów wywołanych przez zwarcie instalacji elektrycznej. W drugiej grupie nie dość że dochodzi do oparzenia kontaktowego, to nadal poprzez płynący prąd ma miejsce rażenie struktur skóry i tkanki podskórnej. Należy też mieć świadomość dwóch grup oparzeń elektrycznych ze względu na napięcie prądu: obrażenia prądem > 1000 V – powoduje możliwość doprowadzenia do NZK w rytmie defibrylacyjnym, oraz obrażenia prądem < 1000 V, powodujące najczęściej oparzenia skóry oraz przemijające zaburzenia neurologiczne. Specyficzne w przypadku porażeń prądem elektrycznym jest pojawienie się figury Lichtenberga. Dzieje się tak, ponieważ podczas przepływu prądu wytwarzana jest energia cieplna, która powoduje nie tylko martwice tkanek miękkich, ale także uszkodzenie struktur nerwowych – to właśnie różnokształtne linie widoczne w figurze Lichtenberga obrazujące rozmieszczenie tkanki nerwowej w obszarach skóry właściwej. Martwica w przypadku urazów elektrycznych wysoką energią jest gwałtowna i postępuje nawet w przypadku wcześnie podjętego leczenia.