Organizacja zabezpieczenia medycznego wojsk USA − Role One

Mascal

Termin mascal to potoczne określenie znane anglojęzycznym ratownikom. Pochodzi od anglojęzycznego terminu mass-casualty incident i oznacza katastrofę − wypadek masowy, przy którym liczba poszkodowanych przekracza możliwości służb medycznych, choć w tym przypadku były to jedynie ćwiczenia z takim właśnie scenariuszem. Polskim medykom ćwiczenia takie kojarzą się z wszechobecnym chaosem i godzinami w terenie − sam, jeszcze jako student, leżałem na ziemi ponad dwie godziny jako pacjent oznaczony przy segregacji kolorem czerwonym, podczas ćwiczeń jednostek PSP i PRM. W niniejszym artykule postaram się przybliżyć czytelnikowi system organizacji pracy w amerykańskim punkcie medycznym Role One w czasie mascala oraz określić, co przesądza o jego sprawności.

Personel

Nie
bez znaczenia jest z pewnością fakt, że w amerykańskim punkcie
medycznym nie brakowało rąk do pracy. Na potrzeby zabezpieczenia
dywizjonu przeciwlotniczego utrzymuje się tam całą kompanię medyczną.
Większość jej składu stanowią żołnierze nieposiadający żadnego
oficjalnego wykształcenia medycznego − po otrzymaniu przydziału są oni
szkoleni przez etatowy personel medyczny kompanii. Po odbyciu tego
wewnętrznego szkolenia określa się ich terminem EMT (ang. emergency medical technician),
choć nie mają uprawnień do pracy w pogotowiu ratunkowym na tym
stanowisku. Pod względem zakresu umiejętności i uprawnień nieznacznie
przewyższają oni naszych ratowników KPP − zakładają na przykład wkłucia
dożylne. Najlepsi z nich mają szansę na sfinansowanie studiów medycznych
przez wojsko. Poza nimi w kompanii znajduje się kilku profesjonalnych
medyków − pielęgniarzy ratunkowych (ang.