Ostre zapalenie krtani u dzieci w praktyce ratownika medycznego

Ropień okołomigdałkowy

Kolejnym schorzeniem wymagającym różnicowania, przede wszystkim z zapaleniem nagłośni, jest ropień okołomigdałkowy. Tworzy się on między mięśniem górnym zwieraczem gardła i migdałkiem. Czynnikiem etiologicznym, podobnie jak w ropniu pozagardłowym, są tutaj najczęściej paciorkowce hemolizujące grupy A i beztlenowce jamy ustnej. Obraz kliniczny jest tu dość charakterystyczny, a powstanie ropnia poprzedza zwykle zapalenie gardła i migdałków, po którym temperatura ciała wraca na kilka dni do normy lub pozostaje podwyższona. Chory oprócz silnego bólu gardła będzie miał szczękościsk spowodowany kurczem mięśnia skrzydłowego, a często nie będzie mógł również mówić ani przełykać. Dodatkowym objawem może być także kręcz szyi. Jeśli gorączka u chorych z ropniem okołomigdałkowym będzie miała tor septyczny, osiągnie wysokie wartości, nawet ponad 40°C. Okolica zajętego migdałka będzie obrzęknięta i zapalnie nacieczona. Znaczny obrzęk łuku gardłowo-podniebiennego przemieszcza go ku tyłowi, a języczek zostaje przesunięty w przeciwną stronę. Badaniem pomocniczym już w szpitalu może być aspiracja igłowa łuku językowo-podniebiennego. Zaaspirowanie ropy będzie świadczyło o powstaniu ropnia, jej brak – o nacieku zapalnym.

Ropień okołomigdałkowy wymaga hospitalizacji, nacięcia i drenażu oraz antybiotykoterapii. Nieleczony ropień może się rozprzestrzeniać na sąsiednie przestrzenie szyi oraz na śródpiersie lub doprowadzić nawet do erozji w kierunku tętnicy szyjnej i zagrażającego życiu krwotoku (1, 7).