Pacjent geriatryczny – specyfika rozpoznawania stanu zagrożenia życia

Badanie przedmiotowe

Dające się zauważyć oznaki zatrucia oraz podmiotowe symptomy zgłaszane przez pacjenta zajmują kluczowe miejsce w podstawowym diagnozowaniu zatruć. Niemniej jednak w postępowaniu ratunkowym należy również skupić uwagę na objawach i badaniu przedmiotowym. Należy sprawdzić:

• stan świadomości wg skrótu mnemotechnicznego AVPU,
• skalę i jakość podstawowych parametrów życiowych (A – drożność dróg oddechowych, B – oddech, C – krążenie) – częstość i jakość oddechów, tętno, ciśnienie tętnicze krwi, saturacja krwi włośniczkowej, nawrót kapilarny, poziom glikemii, temperatura ciała, wykonanie 12-odprowadzeniowego EKG,
• stan neurologiczny (szczególną uwagę należy zwrócić na szerokość i reaktywność źrenic),
• wygląd i zachowanie pacjenta – uszkodzenia ciała lub urazy, zmiany na skórze (zadrapania, zaczerwienienie, wybroczyny, pęcherze, wypryski, wysypka), nadmierna potliwość, wzmożona sekrecja gruczołów wydzielniczych, suchość błon śluzowych, pobudzenie, ospałość, parestezje, drgawki,
• specyficzny zapach powietrza wydychanego z ust poszkodowanego (alkohol, aceton, gorzkie migdały, woń czosnku, woń zgniłych jaj – siarkowodoru),
• symptomy układu pokarmowego (bóle brzucha, nudności, torsje, biegunka),
• stała obserwacja stanu pacjenta, kontrola i monitoring ewentualnych zmian w zakresie podstawowych parametrów.

Wszystkie zaobserwowane i rozpoznane objawy oraz zebrane parametry i zaopatrzone urazy należy skrupulatnie odzwierciedlić w karcie medycznych czynności ratunkowych. Im bardziej szczegółowe są informacje i precyzyjne dane, tym bardziej celowane działanie personelu medycznego. Przekazując pacjenta do jednostki stacjonarnej – izby przyjęć (IP) czy oddziału ratunkowego (SOR) – należy pamiętać o właściwym opisie objawów pacjenta, wskazaniu wstępnego rozpoznania, jasnym i rzetelnym opisie symptomów.