Pierwsza pomoc okiem ratownika

Czego boją się świadkowie zdarzenia?

Jednym z problemów dotyczących świadków zdarzenia nieudzielających pomocy jest strach! Trzy powody mające wpływ na ten czynnik to: niewiedza, w jaki sposób należy udzielić pierwszej pomocy, obawa przed odpowiedzialnością prawną oraz strach przed komentarzem innych ludzi.

Pierwszy powód strachu to niewiedza. Niestety, brutalna prawda jest taka, że nasze społeczeństwo niewiele wie o udzielaniu pierwszej pomocy. Zła edukacja społeczna powoduje, że większość osób pierwszy i niejednokrotnie ostatni kontakt z ratownictwem miała na zajęciach przysposobienia obronnego, gdzie tej tematyce poświęcono zaledwie kilka godzin. Ludzie z tych lekcji pamiętają nieliczne, mało istotne lub błędne kwestie. Ja wyniosłem wiedzę, że będąc świadkiem ataku padaczki, mam włożyć nawet buta do ust poszkodowanemu, byle tylko nie doszło do odgryzienia języka. Oczywiście działanie takie jest nieprawidłowe, ale większość ludzi pamięta właśnie takie rzeczy. Dlatego pracując w Zespole Ratownictwa Medycznego, można spotkać się z przedziwnymi sytuacjami, gdy w ustach osób po napadzie padaczki znajdują się różne przedmioty, takie jak długopis, portfel czy łopata. Część społeczeństwa uważa za zbędny przymus uczestniczenie w szkoleniach organizowanych choćby przez zakłady pracy. Takim ludziom − nie wiedzieć czemu − wydaje się, że wszystko na temat pierwszej pomocy już wiedzą lub problem ich nie dotyczy. Dobrym pomysłem na uporanie się z niewiedzą są, moim zdaniem, powszechne kampanie społeczne, np. emitowanie krótkich filmików instruktażowych w blokach reklamowych w telewizji. Przekaz w ciekawej formie dotarłby być może do całego społeczeństwa. Lepiej to wygląda u dzieci i młodzieży, którzy mają kontakt z udzielaniem pierwszej pomocy już od przedszkola poprzez zajęcia.