Podwójne sekwencyjne wyładowanie w zatrzymaniu krążenia opornym na defibrylację

Metoda podwójnej sekwencji defibrylacji (DSED) może być coraz częściej rozważana podczas zaawansowanych zabiegów resuscytacyjnych (ALS). Artykuł przedstawia wyniki badania DOSE VF nad DSED.

Słowa kluczowe

defibrylacja, migotanie komór, podwójna sekwencyjna defibrylacja

Jedną z coraz częściej spotykanych w literaturze strategii leczenia opornego na defibrylację migotania komór (rVF, ang. refractory ventricular fibrillation) jest podwójna sekwencyjna defibrylacja (DSED lub DSD, ang. double sequential external defibrillation lub dual sequential external defibrillation, lub DED, ang. double external defibrillation). Metoda od dziesięcioleci była badana w pracowniach elektrofizjologii, a dzięki jej popularyzacji poprzez badania naukowe może być coraz częściej rozważana podczas zaawansowanych zabiegów resuscytacyjnych (ALS).

Podwójna sekwencyjna defibrylacja polega na zastosowaniu szybkich sekwencyjnych wyładowań defibrylacyjnych (jednoczasowo lub w krótkim odstępie czasu) za pomocą dwóch defibrylatorów z elektrodami umieszczonymi w dwóch różnych płaszczyznach (zwykle w standardowej, czyli przednio-bocznej oraz przednio-tylnej). Jest to jedna z metod postępowania w rVF definiowanym jako migotanie komór, które utrzymuje się po trzech lub więcej defibrylacjach (1).

Wg Wytycznych Europejskiej Rady Resuscytacji 2021 w przypadku nawracającego lub opornego na defibrylację migotania komór należy rozważyć zastosowanie wyższych energii defibrylacji i alternatywnego ułożenia elektrod (np. przednio-tylnego), a strategia DSED powinna ograniczać się do warunków badań klinicznych z grupą kontrolną (2).