Postępowanie w ostrej niewydolności serca

Ostra niewydolność serca (ONS) to nagłe lub szybko pogarszające się zaburzenie funkcji skurczowej i/lub rozkurczowej serca, prowadzące do upośledzenia jego funkcji jako pompy krwi. Populacja chorych z ONS jest grupą o poważnym rokowaniu, obciążoną licznymi chorobami współistniejącymi. Prawidłowe rozpoznanie i właściwe postępowanie przedszpitalne w ramach zespołu ratownictwa medycznego umożliwiają wstępne ustabilizowanie stanu klinicznego pacjenta oraz wyrównanie zaburzeń hemodynamicznych i metabolicznych.

Słowa kluczowe

niewydolność serca, obrzęk płuc, zespół ratownictwa medycznego

Ostra niewydolność serca (ONS) to nagłe lub szybko pogarszające się zaburzenie funkcji skurczowej i/lub rozkurczowej serca, prowadzące do upośledzenia jego funkcji jako pompy krwi, co prowadzi do zaburzeń przepływu i zastoju krwi w łożyskach naczyniowych. ONS może wystąpić w sercu pierwotnie zdrowym lub w warunkach występującego wcześniej trwałego uszkodzenia mięśnia sercowego. Na potrzeby niniejszej pracy rozróżniono dwie postacie ONS: wstrząs kardiogenny oraz obrzęk płuc.

Spektrum kliniczne pacjentów z ONS

Wyniki rejestru ADHERE (1) dostarczają istotnych informacji dotyczących charakterystyki klinicznej chorych z ONS. Średnia wieku osób w rejestrze wynosiła 75 lat. U ponad 70% z nich rozpoznawano nadciśnienie tętnicze, u ponad 40% – cukrzycę, ¹/₃ miała POChP, przewlekłą chorobę nerek i migotanie przedsionków. Upośledzoną poniżej 50% frakcję wyrzutu lewej komory stwierdzono u połowy pacjentów. Ponad 85% chorych przyjmowano do szpitali w klasach NYHA III i IV. Jedynie 2% chorych miało wartości ciśnienia tętniczego skurczowego poniżej 90mmHg, połowa chorych miała wartości powyżej 140 mmHg.