Postępowanie zespołów ratownictwa medycznego u pacjentów z podejrzeniem ostrego zespołu wieńcowego

Rozpoznanie i leczenie zespołu wieńcowego z przetrwałym uniesieniem odcinka ST

Ostry zespół wieńcowy z przetrwałym uniesieniem odcinka ST (STEMI, ostry zawał mięśnia sercowego, ST-elevation myocardial infarction) jest jednym z ACS, dla którego rozpoznania i leczenia niezwykle istotna jest szybka interwencja medyczna (8). Mimo iż względna zapadalność na STEMI zmniejsza się, STEMI wciąż odpowiada za największą liczbę zgonów wśród osób młodych (9).

Optymalizacja sposobu leczenia STEMI powinna opierać się na jak najszybszym trwałym udrożnieniu tętnicy wieńcowej odpowiedzialnej za zawał. Dlatego też obecnie według wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC) postępowanie przedszpitalne u pacjentów ze STEMI przeprowadzane przez odpowiednio przeszkolone i wyposażone ZRM powinno umożliwić rozpoznanie STEMI (przy wykorzystaniu systemów teletransmisji zapisu EKG) oraz rozpoczęcie wstępnego leczenia (10-11). W celu skutecznego hamowania agregacji płytek krwi u pacjentów ze STEMI konieczne jest zastosowanie podwójnej terapii przeciwpłytkowej (DAPT, dual antiplatelet therapy): kwasu acetylosalicylowego (ASA, acetylsalicylic acid) oraz inhibitora płytkowego receptora P2Y12 (11). Obecnie w Polsce stosuje się doustne inhibitory P2Y12: prasugrel, tikagrelor i klopidogrel. Ponadto pacjenci ze STEMI w okresie okołozabiegowym oprócz DAPT wymagają także leczenia przeciwkrzepliwego oraz przeciwbólowego.

Zgodnie z wytycznymi ESC dotyczącymi postępowania w ostrym zawale mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST z 2017 roku (12), powyżej przedstawione są klasy i poziomy zaleceń wraz z przedstawieniem najważniejszych aspektów postępowania przez zespoły ratownictwa medycznego razem ze szczegółowym algorytmem (13).