Prawo wobec przypadków coraz częstszej agresji wobec personelu medycznego

Źródła szpitalnej agresji

Źródłem szpitalnej agresji może być kilka czynników. Jednym z nich jest przede wszystkim odczuwany subiektywnie przez pacjenta brak zainteresowania stanem jego zdrowia i jego emocji ze strony personelu medycznego, jego subiektywne przekonanie, że nikt się nim nie interesuje, nikt z nim nie rozmawia. Innym czynnikiem, który może wywołać agresję, jest środowisko pacjenta, jego najbliższe otoczenie. W literaturze wskazuje się, że do wyzwolenia agresji przyczyniają się: odrzucenie emocjonalne, niedostateczna opieka nad dziećmi, alkoholizm, niewłaściwe metody wychowawcze w postępowaniu rodziców z dziećmi, bardzo niski stan wiedzy z zakresu etyki i teorii wychowania moralnego. Może to powodować, że taka osoba jedyny sposób rozwiązywania wszelakich konfliktów i sytuacji trudnych upatruje w agresji. Kolejnym czynnikiem wywołującym agresję może też być rola społeczna, jaką w swoim otoczeniu pełni pacjent, na przykład, jeżeli pacjent jest aktywnym kibicem (a raczej kibolem) jakiejś drużyny piłkarskiej, to raczej można się spodziewać jego agresywnej postawy wobec personelu medycznego, bo jego sposobem wyrażania emocji w środowisku kibiców jest właśnie agresja.

Agresja wobec personelu medycznego

Pielęgniarki, ratownicy medyczni czy lekarze SOR-u w szczególny sposób są narażeni na agresję pacjenta, gdyż w swojej pracy mają bezpośredni kontakt z człowiekiem chorym, cierpiącym, sfrustrowanym, oczekującym natychmiastowej pomocy. Pracują ponadto w środowisku charakteryzującym się dużą zmiennością sytuacji, natłokiem obowiązków, które wymagają realizacji w krótkim czasie. Istnieją duże trudności z dokładnym oszacowaniem agresywnych zachowań pacjentów wynikające z braku instytucjonalnych zasad sprawozdawczości, nonreportingu (niezgłaszanie aktów agresji przez personel mimo dostępności oficjalnej książki raportów) oraz przekonania, że ataki ze strony pacjentów są częścią ich pracy. Agresywne zachowania pacjenta prowadzą do negatywnych skutków zarówno w odniesieniu do pracownika (wpływ na funkcjonowanie fizyczne i psychiczne), miejsca pracy (obniżenie efektywności pracy), jak i pacjenta (zmniejszenie poziomu zadowolenia z opieki medycznej, możliwość popełnienia błędu medycznego przez personel). Ograniczenie zjawiska agresji jest więc zarówno w interesie pracownika, jak i pracodawcy.