Przełom hipometaboliczny i przełom hipermetaboliczny jako stany zagrożenia życia w tyreologii

Epidemiologia chorób tarczycy

Choroby gruczołu tarczowego występują w populacji polskiej bardzo często – dotyczą około 22% osób w różnych grupach wiekowych. Częściej na choroby tarczycy zapadają kobiety – statystyki wskazują, że chorują około 8,5 razy częściej niż mężczyźni. Według danych Głównego Urzędu Statystycznego z 2014 roku zaburzenia funkcjonowania tarczycy znajdują się na siódmym miejscu wśród najczęściej występujących u kobiet chorób przewlekłych. Największa liczba zachorowań dotyczy osób po 40. roku życia.

Istota
problemu jest jednak bagatelizowana przez większość społeczeństwa i
dlatego wiele osób żyje w nieświadomości z niezdiagnozowaną chorobą ze
względu na lekceważenie objawów charakterystycznych dla zaburzeń
tarczycy. Nierozpoznane i źle leczone schorzenia gruczołu tarczowego
mogą doprowadzić do wielu niebezpiecznych dla zdrowia i życia powikłań
(1, 2).

Budowa i funkcje gruczołu tarczowego

Tarczyca to umiejscowiony na szyi gruczoł dokrewny zbudowany z dwóch płatów połączonych cieśnią. Tarczyca składa się z pęcherzyków, których wnętrze wypełnia koloid (główny jego składnik to białko – tyreoglobulina), a ścianę stanowi jednowarstwowy nabłonek o zmiennym, w zależności od stanu czynnościowego, kształcie – płaskim w stanie zahamowanej czynności i walcowatym w stanie czynności wzmożonej. Pomiędzy pęcherzykami znajduje się tkanka łączna wraz z naczyniami krwionośnymi i włóknami nerwowymi oraz komórki okołopęcherzykowe, inaczej nazywane komórkami C. Mają one odmienne pochodzenie, należą do tzw. rozproszonego układu neuroendokrynnego i wydzielają hormony peptydowe – głównie kalcytoninę.