Przełom tarczycowy w ciąży

Przełom tarczycowy - leczenie

Postępowanie w przypadku kobiety ciężarnej z przełomem tarczycowym nie odbiega zasadniczo od standardów leczenia u pacjentki niebędącej w ciąży i powinno być powadzone w warunkach Oddziału Intensywnej Terapii. Podstawowymi celami leczenia są: zmniejszenie syntezy, uwalniania i obwodowej konwersji hormonów tarczycy, identyfikacja i eliminacja czynników wyzwalających przełom oraz minimalizacja powikłań. Leczenie powinno być intensywne i wielokierunkowe. Rekomendowane jest zastosowanie: tyreostatyków, jodków nieorganicznych, kortykosteroidów, beta-adrenolityków oraz leków przeciwgorączkowych.

​Mechanizm działania tyreostatyków polega na hamowaniu peroksydazy tarczycowej, co w konsekwencji prowadzi do zmniejszenia syntezy hormonów tarczycy. Należy podać tiamazol i.v. (40-80 mg, 4x dziennie) lub p.o. (przez zgłębnik żołądkowy; początkowo 100 mg, następnie 30 mg co 8 h) bądź propylotiouracyl p.o. przez zgłębnik żołądkowy: dawka wysycająca − 300-600 mg, a następnie 150-200 mg co 4-6 h. Istotną wadą stosowania propylotiouracylu jest możliwość wystąpienia piorunującej niewydolności wątroby. Z kolei tiamazol wykazuje działanie teratogenne – prowadzi m.in. do wrodzonej aplazji skóry i atrezji nozdrzy tylnych. Podczas stosowania tiamazolu istnieje również ryzyko pojawienia się zagrażającej życiu agranulocytozy. Ze względu na te działania niepożądane nie ma rekomendacji odnośnie wyboru konkretnego tyreostatyku w leczeniu przełomu tarczycowego u kobiet ciężarnych.

​Jodki nieorganiczne stosowane w dużych dawkach zmniejszają syntezę hormonów tarczycy poprzez hamowanie utleniania jodków i jodowania tyreoglobuliny. Blokują one także uwalnianie T3 i T4 z wnętrza pęcherzyków gruczołu tarczowego. Rekomenduje się podanie jodku potasu