Przymus bezpośredni wobec pacjenta

Przymus w przypadku osób za zaburzeniami psychicznymi

Przymus może być zastosowany wobec osób z zaburzeniami psychicznymi. W świetle ustawy o ochronie zdrowia psychicznego pojęcie to odnosi się do osoby:
a)    chorej psychicznie (wykazującej zaburzenia psychotyczne),
b)    upośledzonej umysłowo,
c)    wykazującej inne zakłócenia czynności psychicznych, które zgodnie ze stanem wiedzy medycznej są zaliczane do zaburzeń psychicznych, a osoba ta wymaga świadczeń zdrowotnych lub innych form pomocy i opieki niezbędnych do życia w środowisku rodzinnym lub społecznym.

Przymus bezpośredni ma przede wszystkim zastosowanie w szpitalu psychiatrycznym oraz w domach pomocy społecznej. W świetle definicji ustawowej pojęcie szpitala psychiatrycznego odnosi się również do:
a)    oddziału psychiatrycznego w szpitalu ogólnym,
b)    kliniki psychiatrycznej,
c)    sanatorium dla osób z zaburzeniami psychicznymi,
d)    innego zakładu leczniczego podmiotu leczniczego w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, sprawującego całodobową opiekę psychiatryczną lub odwykową, niezależnie od podmiotu, który je tworzy i utrzymuje.

Stosowanie przymusu bezpośredniego może także mieć miejsce przy wykonywaniu postanowień o przyjęciu do szpitala psychiatrycznego lub domu pomocy społecznej. Wobec osoby przyjętej do szpitala psychiatrycznego bez jej zgody przymus bezpośredni można stosować, poza okolicznościami określonymi w art. 18 u.o.z.p., także wtedy, gdy jest to konieczne do dokonania niezbędnych czynności leczniczych. Przymus bezpośredni można także stosować w celu zapobieżenia samowolnemu opuszczeniu przez tę osobę szpitala psychiatrycznego.