Repetytorium postępowania w ostrym zapaleniu krtani u pacjenta pediatrycznego

Podgłośniowe zapalenie krtani

Najczęstszym czynnikiem etiologicznym podgłośniowego zapalenia krtani są wirusy paragrypy, szczególnie typu 1., rzadziej typu 2. lub 3. W ogólnym rozrachunku odpowiadają one za około 50-75% wszystkich przypadków podgłośniowego zapalenia krtani. W obserwacjach i badaniach pochylono się w przeszłości nad potencjalną przyczyną właśnie tej etiologii i wykazano ją. Dotyczy ona szczególnych właściwości wirusów paragrypy w kontekście aktywacji wydzielania chloru i hamowania wchłaniania sodu w obrębie okolicy podgłośniowej. Ten skumulowany efekt powoduje intensywną reakcję obrzękową. Innymi czynnikami etiologicznymi tego typu powikłania są: wirus RS, rhinowirus, adenowirus, enterowirus, koronawirus, bocawirus i metapneumowirus. Jak wspomniano, to powikłanie infekcji wirusowej występuje najczęściej po 6. miesiącu życia. Powodem, dla którego nie dochodzi do niego wcześniej (szczególnie poniżej 3. miesiąca życia), są jeszcze aktywne matczyne przeciwciała IgG i ich rola ochronna dla noworodka i niemowlęcia.

Należy zwrócić uwagę na zmienność częstości wystąpienia podgłośniowego zapalenia krtani ze względu na płeć. Występuje ono 1,4-2 razy częściej u chłopców niż u dziewcząt. Największe nasilenie schorzeń prowadzących do powikłań ma miejsce w miesiącach jesiennych. Dodatkowym, interesującym czynnikiem określonym w jednym z badań źródłowych jest większa częstotliwość przypadków w latach nieparzystych; może mieć to związek z istotnie zwiększoną liczbą zakażeń paragrypą, zgłaszaną co 2 lata. Podgłośniowe zapalenie krtani może mieć charakter nawrotowy, szczególnie w grupie chłopców. Można spodziewać się wystąpienia epizodów zapaleń podgłośniowych w przypadku infekcji dróg oddechowych. W miarę upływu wieku tendencja do tych nawrotów maleje. Ma to związek z naturalnym zwiększaniem się średnicy dróg oddechowych.