Rozpoznanie ostrego zespołu wieńcowego. Analiza wyjazdów zespołów ratownictwa medycznego

Głównym celem pracy było ukazanie wszystkich ostrych zespołów wieńcowych, przy uwzględnieniu powodów wezwania karetki, liczby zgłoszeń bólu w klatce piersiowej, w których ostatecznie rozpoznano zawał, oraz innych rozpoznań końcowych. Następnie ukazano problemy, z jakimi spotyka się dyspozytor medyczny w różnicowaniu stanów zagrażających życiu, np. OZW, w tym tych, do których nie musi wyjeżdżać karetka, a pacjent może być odesłany do POZ lub szpitala. Celem drugorzędnym pracy było ukazanie postępowania zespołów ratownictwa medycznego w przypadku OZW.

Słowa kluczowe

dyspozytor medyczny, ostry zespół wieńcowy, teletransmisja

Choroby układu krążenia w Polsce są nadal jednym z największych zagrożeń życia, pomimo znacznego postępu w ratownictwie medycznym oraz kardiologii inwazyjnej. Często przyczyną wezwania zespołów ratownictwa medycznego są problemy kardiologiczne, a zawały mięśnia serca zaczynają się pojawiać u coraz to młodszych osób. Niejednokrotnie u ludzi starszych, u których występują różne choroby przewlekłe, zawały mięśnia serca kończą się zgonem.

Skupiono się na ostrych zespołach wieńcowych (OZW), zaczynając od objawów mogących sugerować OZW, które dyspozytor musi rozpoznać podczas zbierania wywiadu. Zwrócono także uwagę na inne objawy, jakie zgłaszają chorzy (bądź ich rodziny), u których nie spodziewano się zawału, a został on rozpoznany przez ZRM. Dyspozytorzy medyczni stykają się często z problemem różnicowania chorób, które są stanem zagrożenia życia, z tymi, które nie wymagają wyjazdu zespołu ratownictwa medycznego, a chorzy mogą być odesłani do POZ lub nocnej i świątecznej pomocy lekarskiej. Podjęto próbę ukazania, ile wezwań do bólu w klatce piersiowej okazuje się OZW w rozpoznaniu końcowym. Przeanalizowano postępowanie zespołów ratownictwa medycznego, a przede wszystkim częstość wspomagania się systemem teletransmisji EKG do oddziału kardiologicznego w celu potwierdzenia zawału.