Skala wczesnego ostrzegania (EWS)

Rys historyczny

W Polsce używanie skal wczesnego ostrzegania nie jest powszechne, natomiast cieszą się one dużą popularnością w innych krajach, między innymi w Wielkiej Brytanii. Po raz pierwszy skala EWS została wprowadzona w James Paget Hospital w Norfolk w Wielkiej Brytanii w latach 90. XX wieku, a po kilku latach, w 1997 roku, zaprezentowano ją podczas konferencji Intensive Care Society.

Obserwacje własne twórców skali wskazywały, że wielu pacjentów, u których wystąpiło wewnątrzszpitalne zatrzymanie krążenia, było poprzedzone okresami narastających zaburzeń parametrów fizjologicznych, a podjęcie odpowiednich interwencji medycznych mogło stanowić prewencję zatrzymania krążenia. Z badań przeprowadzonych w 1998 roku przez McQuillan i współpracowników wynika, że w 54% opieka nad chorym w stanie krytycznym była niewystarczająca, 69% badanych było przyjętych do oddziału intensywnej opieki medycznej z dużym opóźnieniem lub też w krytycznej fazie przebiegu choroby, a 41% pacjentów było niepotrzebnie kwalifikowanych do leczenia w warunkach oddziału intensywnej opieki medycznej. W 2000 roku w Anglii przeprowadzono kolejne badanie, które wykazało, że liczba pacjentów z krytycznymi wynikami (wartość punktowa skali > 4) była najwyższa w dniu przyjęcia i stopniowo zmniejszała się w okresie pobytu z 7,1% przy przyjęciu do 4,8% w 1. dniu pobytu, 3,9% w dniu 2. i 1,8% w dniu 3. U 81 pacjentów, którzy przebywali w tym czasie w oddziale, wyniki pozostały niezmienione dla 42, uległy pogorszeniu w przypadku 12 pacjentów, a poprawiły się u 28 hospitalizowanych osób.