Stany naglące w neurochirurgii dzieci: urazy czaszkowo-mózgowe

Krwotok śródmózgowy

Krwotok śródmózgowy to ostre bądź podostre krwawienie do mózgu z powodu uszkodzenia warstwy śródbłonkowej kapilar, koagulopatii czy wskutek wzrostu ciśnienia tętniczego krwi. Jest przyczyną znacznej zachorowalności i śmiertelności, która wiąże się z ciężką i długotrwałą niepełnosprawnością. Krwotok śródmózgowy stanowi 10-15% wszystkich udarów, ze średnią częstotliwością 24,6 na 100 tysięcy populacji.

Krwotok śródmózgowy nie posiada jednoznacznie określonego uniwersalnego sposobu leczenia. Podejmowana terapia zależy od ogólnego stanu pacjenta i miejscowych protokołów leczenia. Leczenie krwotoku śródmózgowego, poza leczeniem w warunkach OIT, może być oparte na kilku różnych technikach chirurgicznych. Niektóre z nich są obecnie na różnym poziomie eksperymentalnym.

Występowanie krwotoku jest spowodowane pęknięciem tętniczek miąższu mózgu. Może do niego dojść z powodu:

• angiopatii,
• nowotworów mózgu,
• ukrwotocznienia niedokrwiennego udaru mózgu,
• zakrzepicy żył mózgowych,
• zapalenia naczyń,
• malformacji naczyniowych w postaci tętniaków mózgu,
• wrodzonych tętniczo-żylnych wad malformacyjnych.

W przypadku spontanicznego wystąpienia krwawienia śródmózgowego uważa się, iż najczęściej jest ono spowodowane pęknięciem małych naczyń krwionośnych w obrębie móżdżku, mostu, wzgórza i jąder podstawnych. Wstępne leczenie pacjenta ma na celu kontrolę IICP, obserwację i w razie potrzeby regulację ciśnienia tętniczego krwi. Właśnie jego kontrola wykazała istotny pozytywny wpływ na leczenie krwotoku śródczaszkowego poprzez zapobieganie powiększania się obszaru krwotoku. Postępowanie chirurgiczne obejmuje ewakuację zakrzepów, usuwanie zhemolizowanej krwi oraz kontrolowanie IICP poprzez farmakoterapię przeciwobrzękową. Najistotniejsze we wstępnym postępowaniu z pacjentem są: przyrządowe zabezpieczenie drożności dróg oddechowych i w razie potrzeby wspomaganie napędu oddechowego poprzez respiratoroterapię, wspomaganie krążenia w przypadku występowania zaburzeń perfuzji oraz badanie objawów neurologicznych najlepiej co godzinę. Wyróżniamy kilka cech, które zwiększają prawdopodobieństwo występowania nieprawidłowości naczyniowych (ryc. 1).