Ultrasonografia przedszpitalna w praktyce ratownika medycznego

Temat ultrasonografii point-of-care na etapie przedszpitalnym wywołuje kontrowersje zarówno w środowisku ratowników, jak i lekarzy. Nieliczne, choć dobre jakościowo badania dotyczące wykorzystania ultrasonografu na pokładzie ambulansu sugerują, że przedszpitalny POCUS (point-of-care ultrasonography) jest wykonalny i zmienia postępowanie wobec pacjenta w przypadku ciężkiego urazu, trudności w oddychaniu i nagłego zatrzymania krążenia. Brak jest natomiast dobrych jakościowo danych do oceny tego, jak ultrasonografia przedszpitalna wpłynęła na końcowe rokowanie pacjenta. Mobilne aparaty USG pojawiają się w ZRM poprzez oddolne inicjatywy samych ratowników oraz pozyskiwane są przez dysponentów w ramach zakupów centralnych. Mając na uwadze, że zainteresowanie tematyką ultrasonografii point-of-care wśród personelu ambulansów PRM rośnie, w najbliższych kilku wydaniach autorzy przybliżą czytelnikom blaski i cienie ultrasonografii przedszpitalnej.

Słowa kluczowe
ultrasonografia przedszpitalna, ZRM, POCUS

Aparaty USG zostały wprowadzone do diagnostyki szpitalnej na przełomie lat 60. i 70. XX wieku. Początkowo były wykorzystywane głównie w diagnostyce płodu, ogólnej diagnostyce radiologicznej oraz echokardiografii (1). Lekarze wykonywali badania ultrasonograficzne tylko w obszarze swojej specjalizacji i tendencja  ta w głównym nurcie ultrasonografii utrzymuje się do dzisiaj.

Z biegiem lat do medyków wykorzystujących w codziennej praktyce klinicznej głowicę USG dołączyli chirurdzy i anestezjolodzy, a następnie lekarze innych specjalizacji (2).

Obecnie ultradźwięki wykorzystujemy do oceny: