W poszukiwaniu optymalnej metody kompresji klatki piersiowej u niemowląt.

Po udziale w instruktarzu uczestnicy badania mieli po 5 minut na przećwiczenie każdej z metod kompresji klatki.

Tydzień po szkoleniu przeprowadzono badanie docelowe. W celu symulacji niemowlęcia z zatrzymaniem krążenia wymagającego podjęcia zabiegów resuscytacyjnych wykorzystano symulator SimBaby (Laerdal, Stavanger, Norwegia). Uczestnicy badania mieli za zadanie wykonywanie resuscytacji krążeniowo-oddechowej w schemacie 15 uciśnięć klatki piersiowej: 2 oddechy ratownicze. Resuscytacja wykonywana była w oparciu o jednego ratownika. Cykl resuscytacji krążeniowo-oddechowej, zgodnie z zalecaniami wytycznych resuscytacji, wynosił 2 minuty. Zarówno kolejność uczestników badania, jak i metod badawczych były losowe. W tym celu wykorzystano program ResearchRandomizer, za pomocą którego uczestników badania podzielono na trzy grupy, z których pierwsza rozpoczynała wykonywanie resuscytacji w oparciu o TFT, druga – stosując TTCCT, zaś trzecia – NCCT. Po wykonaniu 2-minutowego cyklu resuscytacji, uczestnik miał 20 minut przerwy, po czym wykonywał resuscytację z wykorzystaniem innej techniki kompresji klatki piersiowej (ryc. 1).

Podczas
badania analizowano parametry kompresji klatki piersiowej wskazywane
przez oprogramowanie monitorujące symulator, takie jak: częstość
uciśnięć klatki piersiowej na minutę (CPM), głębokość uciśnięć,
poprawność ułożenia rąk na klatce piersiowej, stopień pełnej relaksacji
klatki piersiowej oraz czas bez uciskania klatki piersiowej mierzony w
okresie 2-minutowego cyklu resuscytacji. Dodatkowo analizie poddano
również objętość wentylacyjną.