Wczesna opieka poresuscytacyjna w zespole ratownictwa medycznego

Poszkodowany, który pozostaje nieprzytomny po uzyskaniu ROSC

Drogi oddechowe i oddychanie

Pacjenci, którzy bezpośrednio po ROSC odzyskują przytomność, w większości przypadków nie wymagają dodatkowego zabezpieczania drożności dróg oddechowych. Potrzebują oni ciągłego monitorowania wysycenia krwi tlenem i jeśli istnieją wskazania, tlenoterapii biernej za pomocą maski twarzowej z rezerwuarem. Jeśli poszkodowany został zaintubowany lub zastosowano wcześniej inne metody przyrządowe udrożnienia dróg oddechowych, należy rozważyć usunięcie rurki, o ile własny oddech pacjenta jest wydolny. Obecność rurki intubacyjnej, maski krtaniowej lub innych przyrządów do udrażniania dróg oddechowych u przytomnego pacjenta po NZK może powodować znaczny dyskomfort i utrudniać dalszą współpracę z poszkodowanym. W przypadku niewystarczającej wentylacji u chorego zaintubowanego wskazane jest zastosowanie sedacji.

Celem jest tutaj utrzymanie saturacji na poziomie 94-98%. Trzeba pamiętać, że zarówno hipoksemia, jak i hiperkapnia mogą zwiększać ryzyko ponownego zatrzymania krążenia i wtórnego uszkodzenia mózgu. Liczne badania na zwierzętach dowodzą, że hiperoksja bezpośrednio po ROSC powoduje wystąpienie stresu oksydacyjnego i jest szkodliwa dla niedotlenionych neuronów. Istnieje również związek pomiędzy hiperoksemią i gorszymi wynikami neurologicznymi u pacjentów po NZK.

Szczególnie istotna jest ostrożna tlenoterapia u chorych, u których przyczyną NZK jest ostry zespół wieńcowy – wyniki badań wykazują, że suplementacja tlenu w tych przypadkach ma wpływ na nasilenie uszkodzenia mięśnia sercowego, zwiększenie ryzyka ponownych epizodów niedokrwienia, występowanie poważnych zaburzeń rytmu i wiąże się z większym rozmiarem martwicy mięśnia sercowego po 6 miesiącach.