Zabezpieczenie drożności dróg oddechowych u pacjenta pediatrycznego

Zabezpieczenie drożności dróg oddechowych - rurka ustno-gardłowa

Jedną
z podstawowych metod udrożnienia dróg oddechowych jest rurka
ustno-gardłowa (RUG). Należy jednak pamiętać, że RUG, podobnie jak
opisana poniżej rurka nosowo-gardłowa (RNG), powoduje wytworzenie kanału
powietrznego na tylnej ścianie gardła, lecz w żadnym stopniu nie
zabezpiecza dróg oddechowych przed aspiracją treści pokarmowej. RUG
stosowana jest jako przejściowa forma udrożnienia dróg oddechowych przed
definitywnym zabezpieczeniem ich drożności za pomocą nadgłośniowych
urządzeń do wentylacji (ang. Supraglottic Airway Devices, SADs)
bądź intubacji dotchawiczej. Z uwagi na specyfikę ułożenia rurki w
jamie ustnej może ona powodować drażnienie tylnej ściany gardła, w
związku z czym jest wskazana jedynie u osób głęboko nieprzytomnych. W
przypadku osób przytomnych, z uwagi na potencjalne wywoływanie odruchu
wymiotnego, nie stosuje się rurki ustno-gardłowej.

Długość rurek
waha się od 30 do 120 mm, zaś dobór odpowiedniego rozmiaru polega na
porównaniu długości rurki z odległością od siekaczy w linii środkowej
ciała do kąta żuchwy pacjenta (u niemowląt) bądź od kącika ust do płatka
ucha (metoda stosowana też u dzieci). Dla dzieci i niemowląt
odpowiednie rozmiary rurek OPA to 00,0 oraz 1 i 2. Dobór odpowiedniego
rozmiaru rurki ustno-gardłowej jest niezwykle istotny. W przypadku gdy
zastosujemy zbyt małą rurkę, może ona powodować zepchnięcie języka bądź
jego niewystarczające odsunięcie od tylnej ściany gardła, a tym samym
może nie przynieść pożądanego efektu w postaci udrożnienia dróg
oddechowych. Z kolei zbyt duża rurka może doprowadzić do zablokowania
głośni i pełnej niedrożności dróg oddechowych.