Zalecenie postępowania z pacjentem oparzonym w opiece przedszpitalnej przez zespoły ratownictwa medycznego

Na rynku polskim aktualnie są dostępne dwa rodzaje opatrunków hydrożelowych. Pierwszy rodzaj to opatrunek w formie gazy, włókniny lub gąbki, na której strukturę luźno naniesiona jest substancja w formie półpłynnego żelu. Drugi rodzaj opatrunku hydrożelowego występuje pod postacią stabilnego mechanicznie wytrzymałego płatu hydrożelu wzmocnionego włókniną.

W sytuacjach zaopatrywania ran oparzeniowych twarzy i klatki piersiowej/tułowia zaleca się stosowanie opatrunków hydrożelowych o konsystencji stałej, stabilnej, ponieważ:

• przy oparzeniach twarzy ogranicza się dostanie substancji chłodzącej, półpłynnej do jam ciała (nosowej, ustnej), co niweluje ryzyko zachłyśnięcia się żelem przy stosowaniu tlenoterapii;
• przy oparzeniu klatki piersiowej/tułowia i jednoczesnym zatrzymaniu krążenia u poszkodowanego można automatycznie (po zdjęciu opatrunku) zastosować defibrylację, opatrunek o zwartej budowie nie pozostawia żelu na tkankach, dzięki czemu ogranicza się ryzyko przejścia łuku elektrycznego.

Podstawowym działaniem ZRM na miejscu zdarzenia jest działanie przeciwbólowe oraz – z powodu rozwijającego się w ciężkich przypadkach wstrząsu hipowolemicznego – uzupełnienie łożyska naczyniowego. Działanie przeciwbólowe powinno się odbywać za pomocą oceny skali bólu (jeśli stan pacjenta umożliwia taką ocenę) oraz podania silnych środków, najlepiej drogą dożylną lub doszpikową. Zaleca się, aby płynoterapia była zgodna z zasadami reguły Parkland. W przypadku ryzyka oparzenia górnych dróg oddechowych powinno się rozważyć intubację dotchawiczą (z zastosowaniem analgosedacji). W przypadku zespołu podstawowego kierownik powinien zdecydować o szybkim transporcie do najbliższego pod względem czasu dotarcia szpitala lub wezwać na miejsce zdarzenia zespół specjalistyczny lub zespół śmigłowcowej służby ratownictwa medycznego (HEMS).