Zatrucie tlenkiem węgla w praktyce ratownika medycznego

Rozpoznanie zatrucia

Rozpoznanie zatrucia tlenkiem węgla będzie polegało na charakterystycznym wywiadzie, np. kąpiel w łazience wyposażonej w piecyk gazowy, pożar, narażenie na dym czy spaliny oraz potwierdzony związek czasowy z wystąpieniem objawów. Rozstrzygającym badaniem jest obecność karboksyhemoglobiny (HbCO). Bardzo często współistnieje kwasica metaboliczna. Niestety zatrucie tlenkiem węgla może być błędnie zdiagnozowane jako grypa, infekcja wirusowa, ostry nieżyt żołądkowo-jelitowy, zatrucie pokarmowe czy migrena. Ciężkie zatrucie może błędnie sugerować padaczkę, udar mózgu, ostry zespół wieńcowy czy zaburzenia rytmu serca. Dlatego tak istotnym elementem jest przeprowadzenie szczegółowego wywiadu oraz obserwacja miejsca zdarzenia. Pulsoksymetria również może być prawidłowa i nie będzie odzwierciedlała niedotlenienia organizmu. Obecnie dostępne są na rynku pulsoksymetry wskazujące poziom HbCO, a ciekawym rozwiązaniem są urządzenia badające go w wydychanym powietrzu przez poszkodowanego (mają również dodatkowo możliwość pomiaru CO w środowisku zewnętrznym).

Postępowanie

Postępowanie ratownicze polega na jak najszybszej ewakuacji ze strefy niebezpiecznej i jak najszybsze rozpoczęcie tlenoterapii biernej z wysokimi przepływami tlenu.

Po przybyciu na miejsce zdarzenia działania ratownicze powinny rozpocząć się od ewakuacji osoby poszkodowanej lub osób z pomieszczenia, w którym znajduje się duże stężenie tlenku węgla w powietrzu, tak szybko jak to tylko możliwe. Działając, należy również pamiętać o konieczności ewakuacji oraz obserwowaniu wszystkich osób przebywających w miejscu, w którym doszło do zatrucia. Następnie należy dokonać oceny czynności życiowych, oceniając kolejno: