Zespół Wolffa-Parkinsona-White’a jako czynnik ryzyka wystąpienia nagłego zgonu sercowego

Postępowanie u chorego z WPW

Leczenie farmakologiczne

Żaden lek antyarytmiczny nie powoduje całkowitego zniwelowania arytmii, jak i ryzyka nagłego zgonu sercowego (SCD). Leczenie farmakologiczne może jednak zmniejszyć ryzyko groźnych arytmii, jakie mogą doprowadzić do NZK. Zazwyczaj stosuje się leki: β-blokery (w tym sotalol), propafenon, flekainid, amiodaron. U chorych z WPW absolutnie nie wolno stosować: digoksyny, werapamilu i diltiazemu, ponieważ są nieskuteczne w tym rodzaju preekscytacji. Powodują one zmniejszenie przewodzenia fizjologicznego (węzeł SA i AV) bez wpływu na dodatkową drogę przewodzenia, co może spowodować wystąpienie groźnych dla życia arytmii.

Biorąc jednak pod uwagę działania ZRM oraz ograniczony dostęp do niektórych preparatów leczniczych, należy opierać się w tym przypadku na podaniu amiodaronu w dawce 300 mg i.v., natomiast dalsze postępowanie przeprowadzić zgodnie z zaleceniami dotyczącymi postępowania w tachyarytmiach. Adenozyna jest lekiem, który jest niekiedy stosowany do różnicowania pochodzenia częstoskurczu nadkomorowego z wąskimi lub szerokimi zespołami QRS. Podanie adenozyny u chorego z wątpliwym obrazem WPW (np. słabo lub źle widoczna fala delta na ramieniu wstępującym załamka R, ze względu na lokalizację dodatkowej drogi przewodzenia m.in. w wolnej ścianie lewej komory serca) powoduje zahamowanie przewodzenia w węźle AV i zwiększenie przewodzenia przez drogę dodatkową, co może skutkować polepszeniem obrazu WPW w EKG, a nawet przerwaniem napadowego częstoskurczu nadkomorowego (SVT).