Złota godzina w wypadkach drogowych

Złota godzina

W 1961 roku R. Adams Cowley wprowadził termin „złota godzina”, określający czas, w jakim pacjent w stanie zagrożenia życia powinien znaleźć się w miejscu, gdzie możliwe jest udzielenie mu specjalistycznej pomocy. Systemy ratownictwa na całym świecie starają się usprawnić techniki dotarcia do ofiar, by jak najszybciej podjąć działania stabilizujące funkcje życiowe oraz przetransportować pacjenta do odpowiedniego centrum urazowego lub Szpitalnego Oddziału Ratunkowego. Kolejne koncepcja, tzw. „10 platynowych minut”, postawiła przed służbami ratowniczymi konieczność skrócenia czasu potrzebnego do wydobycia ofiar z rozbitych pojazdów (2).

Jednym
z czynników decydujących o rozmieszczeniu zespołów ratownictwa
medycznego oraz zastępów straży pożarnej jest założenie maksymalnego
czasu dojazdu, który w obszarze miejskim nie powinien zająć więcej niż
15 minut w mieście powyżej 10 tys. mieszkańców i 20 minut poza miastem
powyżej 10 tys. mieszkańców (3).

Wśród czynników wpływających na
przebieg akcji ratunkowej należy wymienić między innymi: lokalizację
zdarzenia, jego rozmiar oraz czas działania służb. Zakładając
teoretycznie, że czas zauważenia zdarzenia oraz poinformowania i
zadysponowania zastępów ratowniczych wyniesie około 5 minut, ratownicy
docierają do poszkodowanych po około 20 minutach od zdarzenia, a do
czasu, zanim znajdą się w szpitalu, należy jeszcze doliczyć czas
wydobycia z pojazdu oraz przetransportowania do SOR-u (4). Każda akcja
przebiega w inny sposób i rozkład czasowy poszczególnych etapów może być
inny, np. gdy wypadek ma miejsce w centrum dużego miasta. Jeśli
dodatkowo poszkodowany jest uwięziony w pojeździe, to prawie zawsze
występuje deficyt czasu – czasu, który ucieka i zabiera pacjentowi
szansę na przeżycie.