Arytmie nadkomorowe – cechy w badaniu fizykalnym i EKG

Zespół Wolffa-Parkinsona-White’a (WPW) jest najczęstszym występującym typem preekscytacji. Wynika z bezpośredniego połączenia pomiędzy przedsionkami a komorami. Droga taka może znajdować się w miejscu, gdzie tkanki przedsionków i komór stykają się ze sobą.

Występują dwa typy AVRT:

• ortodromowy: z wąskimi zespołami QRS (jeżeli nie jest powikłany blokiem odnogi pęczka Hisa), najczęstszy typ AVRT (90-95%),
• antydromowy: z szerokimi zespołami QRS.

Częstoskurcz przedsionkowo-komorowy z prawidłowym zespołem QRS jest typem ortodromowym – częściej występuje u mężczyzn niż u kobiet. Najczęściej występującym rodzajem AVRT jest typ ortodromowy z szybko przewodzącą drogą dodatkową. Impuls z przedsionków do komór przedostaje się jedynie drogą fizjologiczną, czyli przez węzeł przedsionkowo-komorowy, pęczek Hisa, a z komór do przedsionków – poprzez dodatkową drogę przewodzenia.

W zapisie EKG: rytm serca miarowy, o częstości od 150-250/min, zespół QRS zwykle wąski (jeżeli nie ma bloku odnogi pęczka Hisa), załamki P zawsze oddzielone od zespołu QRS. Należy koniecznie wykonać 12-odprowadzeniowe EKG, gdyż załamki P mogą być widoczne tylko w jednym odprowadzeniu.

W badaniu fizykalnym: występują podobne objawy do AVNRT.

Prawidłowe rozpoznanie miejsca powstawania częstoskurczu z wąskimi zespołami QRS na podstawie zapisu EKG i badania fizykalnego, które jest niezwykle pomocne w podejmowaniu decyzji o sposobie leczenia pacjenta, może ustrzec od błędów, które mogą mieć niekorzystny wpływ na decyzje terapeutyczne. Szalenie istotne jest różnienie AVNRT od AVRT. Podanie takich leków, jak digoxin czy werapamil (5), w przypadku AVRT może doprowadzić do zatrzymania krążenia. Obecność bloku AV wyklucza AVRT. Ocena częstości przedsionków pozwoli na rozróżnienie trzepotania przedsionków z częstoskurczem przedsionkowym, częstość przedsionków powyżej 250/min oraz brak linii izoelektrycznej między załamkami P sugeruje trzepotanie przedsionków, natomiast częstość przedsionków.