Komunikacja z pacjentem niedosłyszącym/głuchym w warunkach ZRM/SOR

Pacjenci niedosłyszący/głusi mogą być znacznym wyzwaniem dla personelu ZRM/SOR nie tylko z przyczyn trudności komunikacyjnych, ale także medycznych. Z powodu pewnej izolacji tej grupy pacjentów rzadko szukają oni pomocy medycznej i zgłaszają się po tę pomoc za późno. Często okazuje się, że stan nagły, który skłonił pacjenta lub opiekuna po pomoc, współistnieje z innym, znacznie poważniejszym schorzeniem. Należy zwrócić uwagę, że podczas zbierania wywiadu medycznego informacje otrzymane od pacjenta lub opiekuna mogą być niepełne lub nieprawdziwe. Wiąże się to z faktem, że pacjenci niedosłyszący/głusi mogą źle zinterpretować zadawane przez personel pytania, jak również udzielić niepełnej na nie odpowiedzi. U podłoża tego problemu leży fakt, że te osoby w procesie edukacji mają położony większy nacisk na naukę języka migowego i mogą nie znać wszystkich terminów medycznych, jak również nie w pełni rozumieć wszelkie procesy związane z ich stanem zdrowia. Problem ten dotyczy także pracy z tłumaczem. W przypadku wykorzystania usług tłumacza w trakcie procesu diagnostyczno-leczniczego należy wziąć pod uwagę fakt, że osoba ta przed przystąpieniem do tłumaczenia musi zostać wprowadzona w zakres medycznych czynności, jakie będą wykonywane wobec pacjenta. Znacząco ułatwi to zarówno proces komunikacji, jak również pracę personelu medycznego. Dobrą praktyką w usprawnieniu komunikacji z pacjentem pediatrycznym jest zapoznanie pacjenta z otoczeniem/infrastrukturą przestrzeni, w której będzie się znajdował po wybudzeniu ze snu fizjologicznego lub też wybudzeniu po wykonanym zabiegu w znieczuleniu ogólnym (15).

W kontekście pacjentów pediatrycznych z niedosłuchem i prób nawiązania kontaktu werbalnego z takim pacjentem pod uwagę należy wziąć fakt, że aparat słuchowy, z którego korzysta pacjent, może w momencie udzielania medycznych czynności ratunkowych nie działać prawidłowo (ulec awarii bądź wypaść z przewodu słuchowego).