Pacjent standaryzowany i jego rola w nauczaniu na kierunkach medycznych

Centra symulacji medycznej

Rok
2014 r. przyniósł wiele zmian na uczelniach medycznych w Polsce. Do
tego czasu na terenie Polski centra symulacji funkcjonowały m.in. w
Katowicach (3), Poznaniu (4), Lublinie (5) i Krakowie. Były one
wybudowane własnym sumptem uczelni lub przy wykorzystaniu środków
unijnych. Należy zaznaczyć, że większa część uczelni państwowych nie
posiadała własnego centrum symulacji. W 2014 r., dzięki wdrożeniu
Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój (POWER), na wszystkich
uczelniach medycznych kształcących na kierunku lekarskim rozpoczęto
budowę oraz organizację centrów symulacji. Wprowadzana metoda symulacji
zamienia się więc powoli w standard nauczania. Zgodnie z założeniami
projektu planuje się, aby 5% wszystkich zajęć realizowanych na
uczelniach medycznych odbywała się metodą symulacji.

Liczne
publikacje i badania pokazują, że prowadzenie zajęć takimi metodami ma
pozytywny wpływ i poprawia jakość opieki nad pacjentem (6). Budowa
centrów ma więc bezpośredni wpływ na jakość prowadzonych zajęć poprzez
wdrażanie nowych metod kształcenia (7, 8) (fot. 1).

Umiejętności nietechniczne

Postęp
medycyny pozwala na coraz dokładniejszą diagnostykę oraz leczenie.
Jednak wraz z jej rozwojem nie można zapominać, że równie istotny obok
skutecznego leczenia jest dobry kontakt z pacjentem i jego rodziną.
Zasadne zatem wydaje się być kształcenie również umiejętności
nietechnicznych (non-technical skills), takich jak: komunikacja
z pacjentem i jego rodziną, współpraca w zespole, ergonomia i
organizacja pracy. Niejednokrotnie, pomimo że posiadamy zaawansowane
metody diagnostyczne, opieka nad pacjentem nie jest pozbawiona słabych
punktów, wynikających